Sevmek ve Sevilmek İhtiyacı

Sevgi o kadar değerli bir şeydir ki, nefes alıp veren her canlı ona muhtaçtır. Onsuz ne insanlar, ne de hayvanlar yaşayamazlar.

Aslına bakarsanız dünya da sevgiyle ayakta durur. Eğer sevgi kalkıp, onun yerine nefret hakim olsaydı dünya yaşanmaz bir yer olurdu.

İnsanlar doğduklarında onu kucaklayıp bağrına basacak anne kucağı ararlar. Hayvan yavrularının, annelerinin diliyle onları yalayıp okşamalarından ne kadar büyük keyif aldıklarını görmüşsünüzdür. Ya o afacanların birbirleriyle şakalaşmaları, hoplayıp zıplamaları... Bir kediyi sevgiyle okşadığınızda mırıl mırıl ses çıkarır. Bir köpeğe ilgi gösterdiğinizde hemen kuyruk sallamaya, sokulmaya, oyunlar yapmaya başlar.

Ya biz? Annemiz bizi sarıp “Canım yavrum!” diyerek kucakladığında içimiz sevgi ve sevinçle dolar. Babamızın bizimle ilgilenmesi, onunla beraber bir iş yapmamız bizi ne kadar mutlu eder! Sanki o an kendimizi erişkin bir insan gibi hisseder, kendimizle gurur duyarız.

Sevdiğimiz insanları düşünelim. Bunların kimileri akrabalarımız, kimileri mahalleden veya okuldan arkadaşlarımızdır. Eğer onlar olmasaydı hayat oldukça sıkıcı ve zor olurdu. Bizim varlığımızla da onlar çok sevinmektedirler. Biz bazen bunun aksini düşünsek de gerçekten büyüklerimiz, dostlarımız, arkadaşlarımız bizi çok severler.

Ah biz insanlar...! Bazen çok muhtaç olduğumuz şeylerin kıymetini bilmeyiz. Tıpkı ekmekleri çöpe attığımız gibi sevgisine muhtaç olduğumuz kimseleri düşüncesizce kırarız. Sevdiğimiz insanlara yeterli ilgiyi göstermememiz de bir başka kabahatimizdir.